Hoi luitjes,

Om naar de wijngebieden te komen passeren wij veel meren, rivieren met hele oude bruggen en zijn wetlands doorgetrokken.

Gaan in noorlijke richting op weg naar Goulburn Valley en passeren nog meer meren, rivieren en creeks met hele oude bruggen (soms denk je we halen de overkant niet). Goulburn Vallay is het meest noordelijke wijngebied van Victoria. Vandaar weer afgezakt naar Yarra Valley waar wij plaatsjes tegenkomen met de namen Breake O Day, Yae en Toolangi. Vooral de weg naar Toolangi gaat door een bijzonder gebied van enorm hoge eucalyptus bomen en een bijzonder soort varens die zo hoog zijn als palmbomen. Deze varens alleen nog maar gezien op Tasmanie. Het vinden van een hotel is een beetje moeilijk want wij komen net aan het weekend dat er food & wine festival wordt gehouden, NO Vacancy! Uiteindelijk toch in leuk hotel terechtgekomen en een borrel gaan drinken in de bar van de golfclub. (Marieken, zoveel mooie golfbanen gezien en zo rustig! Moet dan altijd aan jou denken).

In Yarra Valley natuurlijk alle bekende wijnhuizen gezien en bekeken (Domaine Chandon en De Bartolli zijn prachtig) Het gebied heeft heel veel weg, vooral qua kleuren en ligging, van de Bourgogne en dan de Cote d'Or.

Vervolgens afgezakt naar Phillip Island dat ligt aan de Southern Ocean. Een soort Texel maar dan anders!! We zijn daar naar de meest zuid-westelijke punt, The Nubbies, geweest. Dachten dat wij na South Austalia en de Twelve Apostles wel de nodige prachtige dingen hadden gezien maar The Nubbies, zoals wij die hebben mogen zien met huizenhoge golfen met de kleur van turquoise zo mooi dat je bijna zou denken dat ze er potten verf in hebben gegooid en met schuimkoppen die je aan lobbig geslagen slagroom doen denken. Die golfen worden met zo'n kracht tegen de rotsen gesmeten dat, staande op de boardwalk 60 meter hoger, de glazen van mijn zonnebril helemaal ondoorzichtig waren geworden. Een spectaculaire ervaring en hopelijk dat de film die Pierre daarvan heeft gemaakt alles goed weergeeft.

Daarna nog een ervaring meegemaakt die in ons geheugen gegrift zal blijven staat: de pinguin parade. Je kunt daar alleen maar voorzien van een ticket naar komen kijken omdat, zo zien en ervaren wij later, er heel zorgvuldig mee moet worden omgegaan. Het is de aankomst, na zonsondergang, van enkele honderden kleine pinquins (ca. 35 cm) die al generaties lang hier de kust opkomen om naar hun overnachtingplaats te gaan op de rotsen. Het zijn rotsen voorzien van struiken en planten en daardoor prima schuilplekken. De pinquins keren altijd terug naar hun geboortplek en dat kan soms meer dat 1 km uit de kust liggen. De aankomst kun je zien vanaf een soort boardwalk met een tribune waar je heel stil moet zijn, geen foto's mag maken (Yvon niets voor jou!) en alleen maar kijken naar het wonder dan gaat plaatsvinden. Opeens komen, eerst enkele, maar daarna grote groepen pinquins het strand op om na even stilgestaan te hebben om uit te rusten hun weg te vervolgen. Soms zijn het er wel 700 volgens de gids (Ranger). Het ene zwikkie gaat links af en het andere loopt (waggelt) langs de boardwalk zo langs je heen. Onverstoorbaar vervolgen zij hun weg en dat mag je allemaal meemaken. Indrukwekkend want je realiseert je dat je naar iets staat te kijken wat al eeuwen zo gaat en (hopelijk) nog eeuwig zal blijven voortgaan. Bijzonder om dat mee te mogen maken.

Blijven een extra dag op het eiland om daarna door te trekken naar de Wilsons Promontory National Park. Blijven dus nog even aan de zuidkust van Victoria.